یکی از زشت‌ترین دروغ‌هایی که به ما گفته شده اینه که «آدم موفق هیچ‌وقت تسلیم نمی‌شه.» مزخرف محضه. آدم موفق در جای درستش تسلیم می‌شه. حتی شاید راحت‌تر از آدم‌های عادی خیلی چیزها رو رها کنه.
اگر هر هفته در لاتاری شرکت کنی، استقامت و پشتکار فایده‌ای برات نداره. تفکر مثبت هم کاری برات نمی‌کنه. تنها راز موفقیت در لاتاری اینه که اصلا شرکت نکنی.
تا به حال شده که در یه رابطهٔ بد زیادی مونده باشی؟ دلت نیاد لباسی که هیچ‌وقت نمی‌پوشی رو بندازی دور؟ توی یه شغل بد با حقوق کم مونده باشی؟ باید زودتر رهاش می‌کردی.
ما ذاتا تمایل داریم خوش‌بینانه و حتی خوش‌خیالانه فکر کنیم. و اشتیاق رسیدن به چیزی رو با احتمال رسیدن بهش اشتباه می‌گیریم. اما اراده به تنهایی نمی‌تونه قوانین جهان رو تغییر بده.
اما پس این همه آدم بزرگی که با مداومت و پشتکار به موفقیت‌های بزرگ رسیدن چی؟ پس ادیسون چی؟ ایلان ماسک و کلنل ساندرز چی؟ اگر اونها تسلیم شده بودن هیچ‌وقت به جایی نمی‌رسیدن!
بله، خب، مشخصه. اونها راه درستی رو انتخاب کردن. و بعد همهٔ مسیرهای دیگه رو کنار گذاشتن.
فرض کن تو یه کارآفرینی. یه نکتهٔ جالب در مورد شرکت‌ها و استارتاپ‌های امروز اینه، که مثل قارچ زیاد شدن. کارآفرینی هم مثل وبلاگ‌نویسی یا عکاسیه، هر کسی می‌تونه. و خیلی‌ها دارن تلاش می‌کنن.
و در نتیجه فقط کسری از این همه شرکت و وبلاگ و عکاس می‌تونن موفق بشن. وفور باعث شده که معیار موفقیت خیلی بالاتر بره.
این به اون معنی نیست که باید همه چیز رو رها کنی. این یعنی اگر قرار نیست اون سطح معیارها رو برآورده کنی، بهتره تسلیم بشی و چیز دیگه‌ای رو امتحان کنی. اگر چشمت رو باز کنی، می‌بینی که گزینه‌های جایگزین کم نیستن. از ضرر کم کن و به راه دیگه‌ای برو.
همه می‌دونن که برای موفقیت باید به سختی کار کرد، اما این فقط نصف ماجرا است. برای موفقیت باید این شجاعت و بصیرت رو هم داشته باشی که راه درست رو انتخاب کنی، و دست از باقی چیزها بکشی.
منبع: OliverEmberton
